Έντυπη Έκδοση
Ελευθεροτυπία, Πέμπτη 13 Νοεμβρίου 2014
******Αριστούργημα *****Πολύ καλή ****Καλή ***Ενδιαφέρουσα **Μέτρια **Κακή
Στον παράλογο, ανατρεπτικό κόσμο του Ρόι Αντερσον
Ο Σουηδός Ρόι Αντερσον, με τη βραβευμένη με το Χρυσό Λιοντάρι του φεστιβάλ της Βενετίας ταινία του, «Ενα περιστέρι έκατσε σ' ένα κλαδί, συλλογιζόμενο την ύπαρξή του», προσελκύει αποκλειστικά το ενδιαφέρον των σινεφίλ, από σήμερα, σε μια βδομάδα με πέντε συνολικά ταινίες.
Στο πρόγραμμα και μια παιδική ευχάριστη περιπέτεια, «Το παιδί Ζιγκ-Ζαγκ» του Βίνσεντ Μπαλ, ενώ ακολουθούν οι ταινίες: «Ο αγγελιοφόρος πρέπει να πεθάνει», θρίλερ αγωνίας του Μάικλ Κουέστα, «Δυο ανάσες», δραματική ταινία της Μελανί Λοράν και «Μεταμόρφωση», θρίλερ τρόμου του Αλεξάντρ Αζιά.
Ενα περιστέρι έκατσε σ' ένα κλαδί, συλλογιζόμενο την ύπαρξή του *****½
Α Pigeon Sat on a Branch Reflecting on Existence. Σουηδία, 2014. Σκηνοθεσία-Σενάριο: Ρόι Αντερσον. Ηθοποιοί: Χόλγκερ Αντερσον, Νιλς Γουέστμπλομ. 101'
Αναζήτηση της ανθρώπινης ύπαρξης, μέσα από εικόνες ανίας και αδιεξόδων, παρμένων από την καθημερινή ζωή των μελών μια αστικής κοινωνίας, δίνει στην απολαυστική, διανθισμένη με μαύρο χιούμορ, ταινία του, «Ενα περιστέρι έκατσε σ' ένα κλαδί, συλλογιζόμενο την ύπαρξή του», τρίτο μέρος μιας τριλογίας, ο Σουηδός σκηνοθέτης Ρόι Αντερσον - Χρυσό Λιοντάρι καλύτερης ταινίας στην πρόσφατη 72η Μόστρα του κινηματογράφου της Βενετίας. Μέσα από απολαυστικές σκηνές, και με λάιτ-μοτίφ, δυο μεσήλικες πλασιέ, παραλλαγή των κωμικών Λόρελ και Χάρντι (Χοντρό-Λιγνού), που προσπαθούν να πουλήσουν τα τρία, ασυνήθιστα, περίεργα «παιχνίδια» τους (δόντια για βαμπίρ, έναν κλόουν που, όταν τον πατάς, γελάει και μια μάσκα τέρατος), ο σκηνοθέτης έφτιαξε μια ταινία διανθισμένη με το γνωστό του, ασυνήθιστο, «σκανδιναβικό» χιούμορ, που συναντάμε και στις δυο προηγούμενες ταινίες της τριλογίας του («Εσείς, οι ζωντανοί», «Τραγούδια του δεύτερου ορόφου»).
Η ταινία δίνει το στίγμα της από τις πρώτες κιόλας τρεις εισαγωγικές σκηνές της, με τον τίτλο «αντιμετωπίζοντας το θάνατο»: ο άντρας που πεθαίνει από ανακοπή καρδιάς, ενώ προσπαθεί να ανοίξει ένα μπουκάλι κρασί, ενώ η γυναίκα του τραγουδά αμέριμνη στην κουζίνα, οι δυο γιοι μιας ετοιμοθάνατης, ξαπλωμένης σε κρεβάτι του νοσοκομείου, γυναίκας, που προσπαθούν να της αποσπάσουν με το ζόρι τη τσάντα με τα κοσμήματα και τα λεφτά της, που κρατάει με πείσμα αγκαλιά, θέλοντας να τα πάρει μαζί της στον άλλο κόσμο, και μια μικρή ομάδα ανθρώπων γύρω από ένα νεκρό, ξαπλωμένο στο πάτωμα ενός φέριμποτ, που βρίσκουν κάποια διέξοδο στην αναποφασιστικότητά τους, προσφέροντας σ' ένα πελάτη της καφετερίας, τη μπίρα, που μόλις είχε αγοράσει ο νεκρός.
Μέσα από απολαυστικά στημένες σκηνές, με την κάμερα πάντα από απόσταση, παρακολουθούμε τον Αντερσον να κατεβαίνει, τη φορά αυτή, από το δεύτερο όροφο στο ισόγειο για να σχολιάσει, μέσα από τις διάφορες σκηνές, την ανιαρή, ανέλπιδη, χωρίς διέξοδο ζωή μιας κουρασμένης αστικής κοινωνίας. Σ' αυτό το πνεύμα κινείται ολόκληρη η ταινία, με το χιούμορ, άλλοτε μαύρο, άλλοτε πιο ήπιο, να κυριαρχεί σε όλα τα επεισόδια που τονίζουν τον παραλογισμό αλλά και τα παράδοξα της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Ενα μπαρ, όπου ένας βαρήκοος, εδώ και 60 χρόνια, πίνει καθημερινά τα σφηνάκια του, χρησιμεύει για να μας μεταφέρει σε μια απολαυστική σκηνή του 1943, στην περίοδο του Β' Παγκόσμιου Πολέμου, όταν στο ίδιο μπαρ, η κουτσή Λόλα τραγουδούσε, σαν μια νέα Μάρλεν Ντίτριχ, το «When the Saints Come Marching In», διασκευασμένο όμως με λόγια που αναφέρονται στους ναύτες και τους στρατιώτες που δεν έχουν να πληρώσουν το ποτό τους και που η κουτσή Λόλα τους το προσφέρει, όπως βλέπουμε στη συνέχεια, με αντάλλαγμα ένα φιλί.
Το ίδιο τραγούδι, στο ίδιο μπαρ, με άλλα τη φορά αυτή λόγια, τραγουδιέται αργότερα, ενώ παρακολουθούμε έξω από τη τζαμαρία να παρελαύνουν στρατιώτες του Καρόλου ΙΒ', ενώ ο ίδιος ο υποτιθέμενος γυναικάς βασιλιάς μπαίνει στο μπαρ για να πιεί νερό και να επιλέξει ένα νεαρό που θα κοιμηθεί μαζί του. Αργότερα, και πάλι, με φόντο την ίδια μουσική, με άλλα όμως λόγια, παρελαύνουν απ' έξω οι στρατιώτες, ηττημένοι από τη μάχη, άλλοι κουτσοί, άλλοι χωρίς χέρια, άλλοι σε φορεία, ενώ ένας κουρασμένος Κάρολος Β' μπαίνει στο μπαρ για να χρησιμοποιήσει την τουαλέτα. Στο ίδιο χιουμοριστικό, ανατρεπτικό πνεύμα κινείται και η υπόλοιπη ταινία, με επεισόδια που τονίζουν τον παραλογισμό αλλά και τα παράδοξα της ανθρώπινης συμπεριφοράς, επεισόδια που συνθέτουν το συναρπαστικό αυτό μωσαϊκό του Σουηδού σκηνοθέτη: μια σειρά από όμορφα, απολαυστικά, βουτηγμένα κάπου-κάπου σε μια μαύρη ατμόσφαιρα, ταμπλό, από τη σύγχρονη, καθημερινή ζωή, ιδωμένα μέσα από το ανατρεπτικό, πάντα ευπρόσδεκτο, χιούμορ του, χιούμορ που συχνά μοιάζει να βγήκε από κάποιο αλλόκοτο όνειρο.
Το παιδί Ζιγκ-Ζαγκ ****
The Zigzag Kid. Ολλανδία/Βέλγιο, 2012. Σκηνοθεσία-σενάριο: Βίνσεντ Μπαλ. Ηθοποιοί: Τόμας Σιμόν, Φέντια Βαν Χούετ, Ιζαμπέλα Ροσελίνι, Τζέσικα Χέιλμακερ. 95'
Με βάση μια πολυβραβευμένη νουβέλα του Νταβίντ Γκρόσμαν, ο Βίνσεντ Μπαλ έφτιαξε μια δροσερή, με άφθονο χιούμορ, ταινία, γύρω από τις περιπέτειες του μικρού Νόνο (Τόμας Σιμόν), ο οποίος θέλει να γίνει, σαν τον πατέρα του, ο πιο καταπληκτικός στον κόσμο αστυνομικός, θα μπλέξει όμως με ένα τζέντλεμαν-ληστή και μια μυστηριώδη τραγουδίστρια, τη Λόλα (Ιζαμπέλα Ροσελίνι), για να οδηγηθεί σε μια σειρά περιπέτειες με μεταμφιέσεις, ανθρωποκυνηγητά και αρκετό μυστήριο - ιδιαίτερα σ' ότι αφορά την εξαφανισμένη μητέρα του.
Ο Βίνσεντ Μπαλ χρησιμοποιεί την ευρηματική πλοκή για να φτιάξει την όμορφη περιπέτειά του, με στιλιζαρισμένες, με ωραία χρώματα και συνθέσεις, εικόνες - για να καταλήξει σε ένα απρόσμενο, κάπως νοσηρό θα έλεγα, φινάλε. Περιπέτεια που του δίνει την ευκαιρία να μας μιλήσει για διάφορα ενδιαφέροντα θέματα, όπως η οικογένεια, η φιλία, η επίγνωση και αναζήτηση της αλήθειας.
ΟΙ ΑΛΛΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ
Ο ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ (Kill the Messenger). ΗΠΑ, 2014. Σκηνοθεσία: Μάικλ Κουέστα. Σενάριο: Πίτερ Λάντσμαν. Ηθοποιοί: Τζέρεμι Ρένερ, Ρόμπερτ Πάτρικ, Τζένα Σιμς, Ολιβερ Πλατ, Μάικλ Σιν. 112'
Θρίλερ αγωνίας, με επίκεντρο την πραγματική περιπέτεια του βραβευμένου με Πούλιτζερ δημοσιογράφου Γκάρι Γουέμπ, που μια μεθοδευμένη εναντίον του εκστρατεία από το κράτος και τα μίντια τον οδήγησε στην αυτοκτονία, όταν αποκάλυψε το ρόλο της CIA στη βοήθεια των αντεπαναστατών Κόντρας ενάντια στους Σαντινίστας στην Νικαράγουα και στη μεταφορά και διακίνηση κοκαΐνης στην Καλιφόρνια. Ιστορία που για χρόνια η CIA αρνιόταν και που μόνο πρόσφατα αποκαλύφθηκε ο βρόμικος ρόλος της.
ΔΥΟ ΑΝΑΣΕΣ (Respire). Γαλλία, 2014. Σκηνοθεσία: Μελανί Λοράν. Σενάριο: Ζιλιέν Λαμπροσκίνι. Ηθοποιοί: Ζοζεφίν Ζαπί, Λου ντε Λαζ, Ιζαμπέλ Καρέ. 91'
Τη μεγάλη και επικίνδυνη φιλία που αναπτύσσεται ανάμεσα στη 17χρονη Σάρλι (Ζοζεφίν Ζαπί) και τη νέα συμμαθήτριά της στο Λύκειο, Σάρα (Λου ντε Λαζ), καταγράφει στη δεύτερη αυτή σκηνοθεσία της (την πρωτοείδαμε στην Εβδομάδα της Κριτικής των Κανών), η Γαλλίδα ηθοποιός Μελανί Λοράν, με βάση ένα μυθιστόρημα που θυμίζει την «Ιστορία της Αντέλ», αν και, τελικά, ο στόχος της Λοράν είναι διαφορετικός.
ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ (Horns). ΗΠΑ/Καναδάς, 2013. Σκηνοθεσία: Αλεξάντρ Αζιά. Σενάριο: Κιθ Μπούνιν. Ηθοποιοί: Ντάνιελ Ράντκλιφ, Μαξ Μινγκέλα, Τζουνο Τεμπλ. 120'
Σε ταινία με υπερφυσικά θέματα στρέφεται τη φορά αυτή ο Ντάνιελ Ράντκλιφ/Χάρι Πότερ για να υποδυθεί το ρόλο του Ιγκ, ενός άντρα, που, μετά τον περίεργο θάνατο της φιλενάδας του (για τον οποίο ο ίδιος θεωρείται ύποπτος), βλέπει να φυτρώνουν κέρατα στο μέτωπό του. Κέρατα που δεν βλέπουν οι άλλοι γύρω του αλλά που, όπως ανακαλύπτει στη συνέχεια, έχουν εξαιρετικές ιδιότητες, τις οποίες θα εκμεταλλευτεί ο Ιγκ για να ανακαλύψει το δολοφόνο της φιλενάδας του.
